English
Polski
Deutsch
Español
Français
Nederlands
About Me
My name is Stanisław Dovganyuk-Krym, and I’m a 13-year-old writer from Szczecin, Poland. I communicate through written words rather than speech because I’m mute, which means I don’t speak at all. But don’t think that means I don’t have anything to say – I actually have quite a lot on my mind, and writing is how I share it with the world.
My story starts in Southern Poland, where I was born to a Polish father and Japanese mother. Those early years weren’t good ones – there was abuse, and I ended up in the foster care system when I was very young. Foster care is complicated and hard to explain to people who haven’t lived it. You move from house to house, never really knowing if you belong anywhere or if the people taking care of you actually want you there. I lived with several different families over the years, and while some were kind, none of them felt like home.
The hardest part about foster care isn’t just the moving around – it’s never feeling secure. You learn not to get too attached to anything because it might all change tomorrow. You learn to be careful about trusting people because adults have let you down before. Even now, after being adopted, I sometimes wonder if this stability is real or if it might disappear too. Foster care teaches you to always be a little bit ready for everything to fall apart.
The only people I still stay in touch with from those days are two younger children from two different foster families who are still like a little brother and sister to me. They weren’t other foster children – they were the biological children of the families I stayed with. But somehow, they understood that I was different and needed someone to care about me. Even though I’ve moved on to my adoptive family now, we still keep in contact, and they’re still important to me.
Eventually, I was adopted by Vadim Dovganyuk and his wife. Vadim is actually the founder of the Calmth blog where I write now, which is how I got started sharing my thoughts with a wider audience. Being adopted has given me the stability I never had in foster care, but it’s also complicated in its own ways. Learning to trust that this is permanent, that these people actually want me as their son, takes time when you’ve been hurt before.
When I meet people in person, they often notice my eyes first. They’re orange – a bright color like you see in wolves or cats. It’s rare for humans to have this eye color, especially among Europeans. Once, my teacher even accused me of wearing colored contact lenses because she couldn’t believe it was natural. I actually like my eyes – they’re the one part of my appearance that I’m proud of. They make me unique in a way that people can’t look down on me for.
Communication is obviously a big part of my daily life since I don’t speak. When I’m with people face-to-face, I use MÓWik software on my Samsung tablet to communicate. It’s an augmentative and alternative communication device that helps me build sentences and express myself clearly. I also know some Polish sign language, which can be useful in certain situations. When I’m online, like right now writing this, I use a regular keyboard to communicate through typing.
Being mute means people often make assumptions about what I can or can’t understand. Some people talk to me like I’m much younger than I am, or they talk to whoever I’m with instead of talking to me directly. Others assume that because I don’t speak, I must not be very smart or have much to contribute. But that’s not true at all. I think about things deeply, I have strong opinions about the world, and I have plenty to say – I just say it through writing instead of speaking.
I’m multilingual, which helps a lot with my writing. I can understand and write in Polish, English, German, Spanish, and French. Language fascinates me, especially how different cultures express similar ideas in completely different ways. Being able to read and write in multiple languages gives me access to different perspectives on the same issues, which makes my own writing richer.
My Catholic faith is really important to me. It gives me strength and shapes how I see the world. I believe that everyone deserves dignity and respect, regardless of their differences. This influences my writing a lot – I care deeply about human rights and equality. I believe in freedom and dignity for everyone: women, girls, boys, and children alike. Some people are surprised that someone my age cares about these issues, but I think young voices are exactly what the world needs more of.
I’m particularly passionate about European politics and supporting Ukraine’s fight for democracy. I believe in European unity and the values that make democracy work. When I write about these topics, I’m not just repeating what adults have told me – I’ve thought about these issues carefully and formed my own opinions based on what I believe is right.
My taste in music surprises people who expect someone like me to prefer calm, ambient sounds. I actually love heavy metal – bands and artists like Infected Rain, Nachtblut, Manntra, and Jeris Johnson. There’s something about the intensity and emotion in heavy music that speaks to me. My absolute favorite song is “The Jester” by Badflower, which hits me deep in my soul even though it’s completely different from my usual music style. I’d love to go to a concert someday, although I know it would be overwhelming for someone like me.
I have a girlfriend who understands what it’s like to be different and deal with mental health challenges. She gets that being neurodivergent means seeing the world differently, not wrong. Having someone who doesn’t try to change me or make me “normal” is amazing. She accepts me exactly as I am, which is something I never take for granted.
My biggest dream is to become a professional writer. I want to use words to advocate for the things I believe in and help people understand experiences like mine. Through my posts on Calmth, I’m already starting to share my thoughts on everything from politics to personal experiences. I want to write books someday that will reach even more people and maybe help them think differently about issues that matter.
Writing is my voice, and it’s the way I can make a real difference in the world. Some people assume that because I’m mute and autistic, I can’t contribute meaningful ideas to society. But my writing proves them wrong. I may be quiet in person, but on paper, I have a lot to say about making the world a better place for everyone. Every blog post I write, every story I tell, is my way of showing that being different doesn’t mean being less than anyone else.
The hardest part about being me is that people often don’t listen to children, especially children who are different. Adults think they know better about everything, even when they’re talking about issues that affect us directly. But I believe that young people, disabled people, and others who are often overlooked have important perspectives that the world needs to hear. That’s why I keep writing, even when it’s hard, even when people don’t take me seriously at first.
My writing is my way of proving that quiet doesn’t mean empty, that different doesn’t mean wrong, and that young doesn’t mean unimportant. I hope that someday, my words will help create a world where every person – regardless of age, ability, or background – is valued for who they are and what they contribute.
O Mnie
Nazywam się Stanisław Dovganyuk-Krym i mam 13 lat. Jestem pisarzem ze Szczecina. Porozumiewam się wyłącznie przez pisanie, bo jestem niemówiący – w ogóle nie wydaję żadnych dźwięków. Ale nie myślcie, że to oznacza, że nie mam nic do powiedzenia. Wręcz przeciwnie – mam w głowie mnóstwo myśli, a pisanie to mój sposób na dzielenie się nimi ze światem.
Moja historia zaczyna się w południowej Polsce, gdzie przyszedłem na świat jako syn Polaka i Japonki. Wczesne dzieciństwo było trudne – doświadczałem przemocy i trafiłem do opieki zastępczej, gdy byłem bardzo mały. System opieki zastępczej to skomplikowana rzecz, której trudno wytłumaczyć komuś, kto tego nie przeżył. Przeprowadzasz się z miejsca na miejsce, nigdy nie mając pewności, czy gdzieś pasujesz, czy opiekunowie naprawdę chcą cię mieć u siebie. Mieszkałem u kilku różnych rodzin przez lata. Niektóre były miłe, ale żadna nie czuła się jak prawdziwy dom.
Najgorsza w opiece zastępczej nie są same przeprowadzki – to ciągłe poczucie niepewności. Uczysz się nie przywiązywać za bardzo do niczego, bo jutro wszystko może się zmienić. Stajesz się ostrożny w zaufaniu, bo dorośli już wcześniej cię zawiedli. Nawet teraz, po adopcji, czasem zastanawiam się, czy ta stabilność jest prawdziwa, czy może też zniknie. Opieka zastępcza uczy cię być zawsze trochę przygotowanym na to, że wszystko się rozpadnie.
Jedyne osoby, z którymi nadal utrzymuję kontakt z tamtych czasów, to dwójka dzieci z dwóch różnych rodzin zastępczych – są dla mnie jak młodsze rodzeństwo. To nie byli inni wychowankowie – to były biologiczne dzieci moich opiekunów. Ale jakoś rozumiały, że jestem inny i potrzebuję kogoś, kto się o mnie troszczy. Mimo że teraz jestem w rodzinie adopcyjnej, wciąż się kontaktujemy i są dla mnie ważni.
W końcu zostałem adoptowany przez Vadima Dovganyuka i jego żonę. Vadim prowadzi blog Calmth, gdzie teraz piszę – to przez niego zacząłem dzielić się swoimi przemyśleniami z szerszą publicznością. Adopcja dała mi stabilność, której nigdy nie miałem w opiece zastępczej, ale to też jest skomplikowane. Nauka ufania, że to na stałe, że ci ludzie naprawdę chcą mnie jako syna, wymaga czasu, gdy zostałeś wcześniej skrzywdzony.
Kiedy spotykam ludzi osobiście, pierwsze co zauważają to moje oczy. Mają pomarańczowy kolor – jasny jak u wilków czy kotów. To rzadkość u ludzi, szczególnie w Europie. Raz nauczycielka oskarżyła mnie nawet o noszenie kolorowych soczewek, bo nie mogła uwierzyć, że to naturalne. Właściwie podoba mi się ta cecha – to jedyna część mojego wyglądu, z której jestem dumny. Sprawia, że jestem wyjątkowy w sposób, za który nikt nie może mnie lekceważyć.
Komunikacja to oczywiście duża część mojego codziennego życia, skoro nie mówię. Gdy jestem z ludźmi osobiście, używam aplikacji MÓWik na tablecie Samsung. To urządzenie wspomagające komunikację, które pomaga mi budować zdania i jasno się wyrażać. Znam też trochę polskiego języka migowego, co jest przydatne w niektórych sytuacjach. Online, jak teraz przy pisaniu tego tekstu, po prostu używam klawiatury.
Bycie niemówiącym oznacza, że ludzie często mają błędne założenia na temat tego, co mogę zrozumieć. Niektórzy rozmawiają ze mną jak z kimś znacznie młodszym, albo mówią do osoby, z którą jestem, zamiast bezpośrednio do mnie. Inni zakładają, że skoro nie mówię, to pewnie nie jestem zbyt inteligentny czy nie mam wiele do wniesienia. To kompletnie nieprawda. Głęboko przemyślam różne sprawy, mam silne poglądy na temat świata i mnóstwo do powiedzenia – po prostu wyrażam to pisemnie, a nie słownie.
Znam kilka języków, co bardzo pomaga w pisaniu. Potrafię czytać i pisać po polsku, angielsku, niemiecku, hiszpańsku i francusku. Języki mnie fascynują, szczególnie to, jak różne kultury wyrażają podobne myśli w zupełnie odmienny sposób. Znajomość wielu języków daje mi dostęp do różnych perspektyw na te same problemy, co wzbogaca moje własne pisarstwo.
Moja wiara katolicka jest bardzo ważna. Daje mi siłę i kształtuje sposób, w jaki postrzegam świat. Wierzę, że każdy zasługuje na godność i szacunek, niezależnie od różnic. To bardzo wpływa na moje pisanie – głęboko zależy mi na prawach człowieka i równości. Wierzę w wolność i godność dla wszystkich: kobiet, dziewcząt, chłopców i dzieci. Niektórzy dziwią się, że ktoś w moim wieku przejmuje się takimi sprawami, ale uważam, że młode głosy to dokładnie to, czego świat potrzebuje więcej.
Szczególnie pasjonuje mnie polityka europejska i wspieranie ukraińskiej walki o demokrację. Wierzę w jedność europejską i wartości, które sprawiają, że demokracja funkcjonuje. Kiedy piszę o tych tematach, nie powtarzam tylko tego, co mówią mi dorośli – sam przemyślałem te kwestie i ukształtowałem własne opinie w oparciu o to, co uważam za słuszne.
Mój gust muzyczny zaskakuje ludzi, którzy oczekują, że ktoś taki jak ja woli spokojne, atmosferyczne dźwięki. Tymczasem uwielbiam heavy metal – zespoły jak Infected Rain, Nachtblut, Manntra czy Jeris Johnson. Jest coś w intensywności i emocjach ciężkiej muzyki, co przemawia do mnie. Moją absolutną ulubioną piosenką jest “The Jester” Badflower, która porusza mnie głęboko w duszy, mimo że kompletnie różni się od mojego zwykłego stylu. Chciałbym kiedyś pójść na koncert, chociaż wiem, że byłoby to przytłaczające dla kogoś takiego jak ja.
Mam dziewczynę, która rozumie, jak to jest być innym i mierzyć się z wyzwaniami zdrowia psychicznego. Rozumie, że bycie neuroatypowym oznacza inne, a nie złe postrzeganie świata. Posiadanie kogoś, kto nie próbuje mnie zmieniać ani czynić “normalnym”, to niesamowite uczucie. Akceptuje mnie dokładnie takim, jakim jestem, czego nigdy nie biorę za oczywiste.
Moim największym marzeniem jest zostanie zawodowym pisarzem. Chcę używać słów do wspierania spraw, w które wierzę, i pomagania ludziom w zrozumieniu doświadczeń takich jak moje. Przez posty na Calmth już zaczynam dzielić się przemyśleniami na wszystkie tematy – od polityki po osobiste przeżycia. Chcę kiedyś napisać książki, które dotrą do jeszcze większej liczby osób i może pomogą im inaczej myśleć o ważnych sprawach.
Pisanie to mój głos i sposób, w jaki mogę naprawdę zmienić świat. Niektórzy zakładają, że jako niemówiący autystyk nie mogę wnieść znaczących idei do społeczeństwa. Ale moje pisarstwo dowodzi, że się mylą. Mogę być cichy osobiście, ale na papierze mam wiele do powiedzenia o czynieniu świata lepszym miejscem dla wszystkich. Każdy wpis, każda opowieść to mój sposób pokazywania, że bycie innym nie oznacza bycia gorszym od innych.
Najtrudniejsze w byciu sobą jest to, że ludzie często nie słuchają dzieci, szczególnie tych innych. Dorośli myślą, że wiedzą lepiej we wszystkim, nawet gdy mówią o sprawach, które nas bezpośrednio dotyczą. Ale wierzę, że młodzi ludzie, osoby z niepełnosprawnościami i inni często pomijani mają ważne perspektywy, które świat musi usłyszeć. Dlatego piszę dalej, nawet gdy jest ciężko, nawet gdy ludzie nie traktują mnie początkowo poważnie.
Moje pisarstwo to sposób udowodnienia, że cichy nie znaczy pusty, że inny nie znaczy zły, a młody nie znaczy nieważny. Mam nadzieję, że kiedyś moje słowa pomogą stworzyć świat, w którym każda osoba – bez względu na wiek, sprawność czy pochodzenie – będzie ceniona za to, kim jest i co wnosi.
Über Mich
Ich heiße Stanisław Dovganyuk-Krym und bin ein 13-jähriger Schriftsteller aus Stettin, Polen. Ich verständige mich ausschließlich über das geschriebene Wort, da ich stumm bin – das heißt, ich spreche überhaupt nicht. Aber denkt nicht, das bedeute, ich hätte nichts zu sagen. Im Gegenteil – ich habe ziemlich viel im Kopf, und Schreiben ist meine Art, es mit der Welt zu teilen.
Meine Geschichte beginnt in Südpolen, wo ich als Sohn eines Polen und einer Japanerin geboren wurde. Die frühen Jahre waren schwierig – es gab Missbrauch, und ich kam sehr jung ins Pflegesystem. Das Pflegesystem ist kompliziert und schwer zu erklären für Menschen, die es nicht erlebt haben. Du ziehst von Ort zu Ort, ohne je wirklich zu wissen, ob du irgendwo hingehörst oder ob die Pflegeeltern dich tatsächlich bei sich haben wollen. Über die Jahre lebte ich bei verschiedenen Familien. Manche waren nett, aber keine fühlte sich wie ein echtes Zuhause an.
Das Schlimmste an der Pflege sind nicht die ständigen Umzüge – es ist das andauernde Gefühl der Unsicherheit. Du lernst, dich nicht zu sehr an etwas zu gewöhnen, weil sich morgen alles ändern könnte. Du wirst vorsichtig mit deinem Vertrauen, weil Erwachsene dich schon einmal enttäuscht haben. Selbst jetzt, nach der Adoption, frage ich mich manchmal, ob diese Stabilität echt ist oder ob sie auch verschwinden könnte. Die Pflege lehrt dich, immer ein bisschen darauf vorbereitet zu sein, dass alles zusammenbricht.
Die einzigen Menschen, zu denen ich aus dieser Zeit noch Kontakt halte, sind zwei Kinder aus zwei verschiedenen Pflegefamilien – sie sind für mich wie kleine Geschwister. Es waren keine anderen Pflegekinder, sondern die leiblichen Kinder der Familien, bei denen ich wohnte. Aber irgendwie verstanden sie, dass ich anders war und jemanden brauchte, der sich um mich kümmert. Obwohl ich jetzt bei meiner Adoptivfamilie lebe, halten wir noch Kontakt, und sie bedeuten mir viel.
Schließlich wurde ich von Vadim Dovganyuk und seiner Frau adoptiert. Vadim ist der Gründer des Calmth-Blogs, wo ich jetzt schreibe – so fing ich an, meine Gedanken mit einem größeren Publikum zu teilen. Die Adoption gab mir die Stabilität, die ich in der Pflege nie hatte, aber es ist auch auf seine eigene Art kompliziert. Zu lernen zu vertrauen, dass das dauerhaft ist, dass diese Menschen mich wirklich als ihren Sohn wollen, braucht Zeit, wenn man vorher verletzt wurde.
Wenn ich Menschen persönlich begegne, fallen ihnen oft zuerst meine Augen auf. Sie sind orange – leuchtend wie bei Wölfen oder Katzen. Das ist selten bei Menschen, besonders in Europa. Einmal beschuldigte mich sogar eine Lehrerin, farbige Kontaktlinsen zu tragen, weil sie nicht glauben konnte, dass es natürlich ist. Ich mag diese Besonderheit – es ist der einzige Teil meines Aussehens, auf den ich stolz bin. Es macht mich einzigartig auf eine Weise, für die mich niemand herabsetzen kann.
Kommunikation ist natürlich ein großer Teil meines Alltags, da ich nicht spreche. Bei persönlichen Begegnungen verwende ich die MÓWik-Software auf meinem Samsung-Tablet. Das ist ein Gerät für unterstützte Kommunikation, das mir hilft, Sätze zu bilden und mich klar auszudrücken. Ich kenne auch etwas polnische Gebärdensprache, was in bestimmten Situationen nützlich ist. Online, wie gerade beim Schreiben dieses Textes, tippe ich einfach auf einer normalen Tastatur.
Stumm zu sein bedeutet, dass Menschen oft falsche Annahmen darüber machen, was ich verstehen kann oder nicht. Manche reden mit mir, als wäre ich viel jünger, oder sie sprechen mit der Person, die bei mir ist, anstatt direkt mit mir. Andere nehmen an, dass ich nicht besonders klug sein kann oder wenig beizutragen habe, nur weil ich nicht spreche. Das stimmt überhaupt nicht. Ich denke tiefgehend über Dinge nach, habe starke Meinungen zur Welt und viel zu sagen – ich drücke es nur schriftlich aus, nicht mündlich.
Ich spreche mehrere Sprachen, was beim Schreiben sehr hilft. Ich kann Polnisch, Englisch, Deutsch, Spanisch und Französisch lesen und schreiben. Sprachen faszinieren mich, besonders wie verschiedene Kulturen ähnliche Gedanken völlig unterschiedlich ausdrücken. Die Fähigkeit, in mehreren Sprachen zu lesen und zu schreiben, gibt mir Zugang zu verschiedenen Perspektiven auf dieselben Themen, was mein eigenes Schreiben bereichert.
Mein katholischer Glaube bedeutet mir sehr viel. Er gibt mir Kraft und prägt, wie ich die Welt sehe. Ich glaube, dass jeder Würde und Respekt verdient, unabhängig von seinen Unterschieden. Das beeinflusst mein Schreiben stark – mir liegen Menschenrechte und Gleichberechtigung sehr am Herzen. Ich glaube an Freiheit und Würde für alle: Frauen, Mädchen, Jungen und Kinder. Manche sind überrascht, dass sich jemand in meinem Alter für solche Themen interessiert, aber ich denke, junge Stimmen sind genau das, was die Welt mehr braucht.
Besonders leidenschaftlich beschäftige ich mich mit europäischer Politik und der Unterstützung der Ukraine im Kampf für Demokratie. Ich glaube an die europäische Einheit und die Werte, die Demokratie funktionieren lassen. Wenn ich über diese Themen schreibe, wiederhole ich nicht einfach, was Erwachsene mir gesagt haben – ich habe selbst über diese Fragen nachgedacht und meine eigenen Ansichten entwickelt, basierend auf dem, was ich für richtig halte.
Mein Musikgeschmack überrascht Menschen, die erwarten, dass jemand wie ich ruhige, entspannende Musik bevorzugt. Tatsächlich liebe ich Heavy Metal – Bands wie Infected Rain, Nachtblut, Manntra und Jeris Johnson. Etwas an der Intensität und den Emotionen schwerer Musik spricht mich an. Mein absoluter Lieblingssong ist “The Jester” von Badflower, der mich tief in der Seele berührt, obwohl er völlig anders ist als mein sonstiger Musikstil. Ich würde gerne mal zu einem Konzert gehen, auch wenn ich weiß, dass es für jemanden wie mich überwältigend wäre.
Ich habe eine Freundin, die versteht, wie es ist, anders zu sein und mit psychischen Herausforderungen umzugehen. Sie begreift, dass neurodivergent zu sein bedeutet, die Welt anders zu sehen – nicht falsch. Jemanden zu haben, der nicht versucht, mich zu ändern oder “normal” zu machen, ist wunderbar. Sie akzeptiert mich genau so, wie ich bin, was ich niemals als selbstverständlich betrachte.
Mein größter Traum ist es, professioneller Schriftsteller zu werden. Ich möchte Worte nutzen, um für die Dinge einzutreten, an die ich glaube, und Menschen dabei helfen, Erfahrungen wie meine zu verstehen. Durch meine Beiträge auf Calmth teile ich bereits meine Gedanken zu allem – von Politik bis zu persönlichen Erlebnissen. Ich möchte eines Tages Bücher schreiben, die noch mehr Menschen erreichen und ihnen vielleicht helfen, anders über wichtige Themen zu denken.
Schreiben ist meine Stimme und die Art, wie ich wirklich etwas in der Welt bewegen kann. Manche nehmen an, dass ich als stummer Autist keine bedeutsamen Ideen zur Gesellschaft beitragen kann. Aber mein Schreiben beweist ihnen das Gegenteil. Ich mag persönlich ruhig sein, aber auf dem Papier habe ich viel zu sagen darüber, wie wir die Welt für alle besser machen können. Jeder Blogbeitrag, jede Geschichte ist meine Art zu zeigen, dass anders sein nicht bedeutet, weniger wert zu sein als andere.
Das Schwierigste daran, ich zu sein, ist, dass Menschen oft nicht auf Kinder hören, besonders nicht auf solche, die anders sind. Erwachsene denken, sie wüssten bei allem besser Bescheid, selbst wenn sie über Themen sprechen, die uns direkt betreffen. Aber ich glaube, dass junge Menschen, Menschen mit Behinderungen und andere, die oft übersehen werden, wichtige Perspektiven haben, die die Welt hören muss. Deshalb schreibe ich weiter, auch wenn es schwer ist, auch wenn Leute mich anfangs nicht ernst nehmen.
Mein Schreiben ist meine Art zu beweisen, dass still nicht leer bedeutet, dass anders nicht falsch bedeutet und dass jung nicht unwichtig bedeutet. Ich hoffe, dass meine Worte eines Tages dabei helfen werden, eine Welt zu schaffen, in der jeder Mensch – unabhängig von Alter, Fähigkeiten oder Herkunft – für das geschätzt wird, was er ist und was er beiträgt.
Sobre Mí
Me llamo Stanisław Dovganyuk-Krym, tengo 13 años y soy escritor. Vivo en Szczecin, Polonia. Me comunico únicamente a través de la palabra escrita porque soy mudo, lo que significa que no hablo en absoluto. Pero no penséis que eso significa que no tengo nada que decir. Al contrario: tengo muchísimas cosas en la cabeza, y escribir es mi forma de compartirlas con el mundo.
Mi historia comienza en el sur de Polonia, donde nací como hijo de un padre polaco y una madre japonesa. Los primeros años fueron duros: hubo maltrato y acabé en el sistema de acogida siendo muy pequeño. El sistema de acogida es complejo y difícil de explicar a quien no lo ha vivido. Te mudas constantemente, sin saber nunca realmente si encajas en algún sitio o si las familias que te acogen te quieren de verdad. Viví con varias familias a lo largo de los años. Algunas fueron amables, pero ninguna se sintió como un hogar de verdad.
Lo peor de la acogida no son las mudanzas constantes, sino la sensación permanente de inseguridad. Aprendes a no encariñarte demasiado con nada porque mañana todo podría cambiar. Te vuelves cauteloso con la confianza porque los adultos ya te han fallado antes. Incluso ahora, después de la adopción, a veces me pregunto si esta estabilidad es real o si también podría desaparecer. La acogida te enseña a estar siempre un poco preparado para que todo se venga abajo.
Las únicas personas con las que mantengo contacto de aquella época son dos chavales de dos familias de acogida diferentes, que son para mí como hermanos pequeños. No eran otros niños en acogida, sino los hijos biológicos de las familias que me cuidaron. Pero de alguna manera entendían que yo era diferente y necesitaba a alguien que se preocupara por mí. Aunque ahora estoy con mi familia adoptiva, seguimos en contacto y siguen siendo importantes para mí.
Finalmente fui adoptado por Vadim Dovganyuk y su esposa. Vadim es el fundador del blog Calmth donde escribo ahora, así fue como empecé a compartir mis pensamientos con más gente. La adopción me dio la estabilidad que nunca tuve en acogida, pero también es complicada a su manera. Aprender a confiar en que esto es para siempre, que esta gente realmente me quiere como hijo, lleva tiempo cuando has sido herido antes.
Cuando conozco gente en persona, suelen fijarse primero en mis ojos. Son naranjas, de un color brillante como el de los lobos o los gatos. Es raro en los humanos, especialmente en Europa. Una vez, una profesora me acusó incluso de llevar lentillas de colores porque no podía creer que fuera natural. La verdad es que me gustan mis ojos: es la única parte de mi aspecto de la que estoy orgulloso. Me hacen único de una forma que la gente no puede menospreciar.
La comunicación es obviamente una parte importante de mi día a día, ya que no hablo. Cuando estoy con gente cara a cara, uso el software MÓWik en mi tablet Samsung. Es un dispositivo de comunicación aumentativa que me ayuda a formar frases y expresarme con claridad. También sé algo de lengua de signos polaca, que puede ser útil en ciertas situaciones. Online, como ahora mientras escribo esto, simplemente uso un teclado normal.
Ser mudo significa que la gente a menudo hace suposiciones erróneas sobre lo que puedo o no puedo entender. Algunos me hablan como si fuera mucho más pequeño de lo que soy, o hablan con la persona que me acompaña en lugar de dirigirse directamente a mí. Otros asumen que, como no hablo, no debo ser muy listo o no tengo mucho que aportar. Pero eso es completamente falso. Reflexiono profundamente sobre las cosas, tengo opiniones firmes sobre el mundo y mucho que decir; simplemente lo expreso por escrito en lugar de hablando.
Hablo varios idiomas, lo que me ayuda mucho con la escritura. Puedo leer y escribir en polaco, inglés, alemán, español y francés. Los idiomas me fascinan, especialmente cómo diferentes culturas expresan ideas similares de maneras completamente distintas. Poder leer y escribir en múltiples idiomas me da acceso a diferentes perspectivas sobre los mismos temas, lo que enriquece mi propia escritura.
Mi fe católica es muy importante para mí. Me da fuerza y moldea cómo veo el mundo. Creo que todo el mundo merece dignidad y respeto, independientemente de sus diferencias. Esto influye mucho en mi escritura: me importan profundamente los derechos humanos y la igualdad. Creo en la libertad y la dignidad para todos: mujeres, niñas, niños y jóvenes por igual. Algunos se sorprenden de que alguien de mi edad se preocupe por estos temas, pero creo que las voces jóvenes son exactamente lo que el mundo necesita más.
Me apasiona especialmente la política europea y apoyar la lucha de Ucrania por la democracia. Creo en la unidad europea y en los valores que hacen que la democracia funcione. Cuando escribo sobre estos temas, no estoy simplemente repitiendo lo que me han dicho los adultos: he reflexionado sobre estas cuestiones por mi cuenta y he formado mis propias opiniones basándome en lo que creo que es correcto.
Mi gusto musical sorprende a la gente que espera que alguien como yo prefiera sonidos tranquilos y relajantes. En realidad me encanta el heavy metal: grupos como Infected Rain, Nachtblut, Manntra y Jeris Johnson. Hay algo en la intensidad y la emoción de la música pesada que me llega. Mi canción favorita absoluta es “The Jester” de Badflower, que me toca en lo más profundo del alma aunque es completamente diferente de mi estilo habitual. Me encantaría ir a un concierto algún día, aunque sé que sería abrumador para alguien como yo.
Tengo una novia que entiende lo que es ser diferente y lidiar con desafíos de salud mental. Comprende que ser neurodivergente significa ver el mundo de manera diferente, no incorrecta. Tener a alguien que no trata de cambiarme o hacerme “normal” es increíble. Me acepta exactamente como soy, algo que nunca doy por sentado.
Mi mayor sueño es convertirme en escritor profesional. Quiero usar las palabras para defender las cosas en las que creo y ayudar a la gente a entender experiencias como la mía. A través de mis entradas en Calmth ya estoy empezando a compartir mis pensamientos sobre todo tipo de temas, desde política hasta experiencias personales. Quiero escribir libros algún día que lleguen a aún más gente y quizás les ayuden a pensar de manera diferente sobre asuntos importantes.
Escribir es mi voz y la forma en que puedo marcar una diferencia real en el mundo. Algunos asumen que, por ser mudo y autista, no puedo contribuir con ideas significativas a la sociedad. Pero mi escritura les demuestra que están equivocados. Puede que sea callado en persona, pero en el papel tengo mucho que decir sobre hacer del mundo un lugar mejor para todos. Cada entrada del blog que escribo, cada historia que cuento, es mi forma de mostrar que ser diferente no significa valer menos que los demás.
Lo más difícil de ser como soy es que la gente a menudo no escucha a los niños, especialmente a los que son diferentes. Los adultos piensan que lo saben todo mejor, incluso cuando hablan de temas que nos afectan directamente. Pero creo que los jóvenes, las personas con discapacidad y otros que a menudo son pasados por alto tienen perspectivas importantes que el mundo necesita escuchar. Por eso sigo escribiendo, aunque sea difícil, aunque al principio la gente no me tome en serio.
Mi escritura es mi forma de demostrar que callado no significa vacío, que diferente no significa erróneo y que joven no significa sin importancia. Espero que algún día mis palabras ayuden a crear un mundo donde cada persona, independientemente de su edad, capacidad o trasfondo, sea valorada por quien es y por lo que aporta.
Qui Suis-Je
Je m’appelle Stanisław Dovganyuk-Krym, j’ai 13 ans et je suis écrivain. J’habite à Szczecin, en Pologne. Je communique uniquement par écrit car je suis muet, ce qui veut dire que je ne parle pas du tout. Mais ne pensez pas que ça signifie que je n’ai rien à dire. Au contraire : j’ai énormément de choses en tête, et écrire est ma façon de les partager avec le monde.
Mon histoire commence dans le sud de la Pologne, où je suis né d’un père polonais et d’une mère japonaise. Les premières années ont été difficiles : il y a eu de la maltraitance, et j’ai fini dans le système de familles d’accueil très jeune. Le système de familles d’accueil est complexe et difficile à expliquer à ceux qui ne l’ont pas vécu. Tu déménages sans arrêt, sans jamais vraiment savoir si tu as ta place quelque part ou si les familles qui t’accueillent te veulent vraiment chez elles. J’ai vécu chez plusieurs familles au fil des années. Certaines étaient gentilles, mais aucune ne s’est vraiment sentie comme un foyer.
Le pire dans les familles d’accueil, ce ne sont pas les déménagements constants, c’est le sentiment permanent d’insécurité. Tu apprends à ne pas trop t’attacher aux choses parce que demain tout pourrait changer. Tu deviens méfiant avec la confiance parce que les adultes t’ont déjà déçu. Même maintenant, après l’adoption, je me demande parfois si cette stabilité est réelle ou si elle aussi pourrait disparaître. Les familles d’accueil t’apprennent à toujours être un peu préparé à ce que tout s’effondre.
Les seules personnes avec qui je garde contact de cette époque sont deux gamins de deux familles d’accueil différentes qui sont encore comme un petit frère et une petite sœur pour moi. Ce n’étaient pas d’autres enfants placés, mais les enfants biologiques des familles qui m’hébergeaient. Mais d’une certaine façon, ils comprenaient que j’étais différent et que j’avais besoin de quelqu’un qui se soucie de moi. Même si je suis maintenant dans ma famille adoptive, on garde le contact et ils comptent encore pour moi.
Finalement, j’ai été adopté par Vadim Dovganyuk et sa femme. Vadim est le fondateur du blog Calmth où j’écris maintenant, c’est comme ça que j’ai commencé à partager mes pensées avec un public plus large. L’adoption m’a donné la stabilité que je n’avais jamais eue en famille d’accueil, mais c’est aussi compliqué à sa façon. Apprendre à faire confiance que c’est pour de bon, que ces gens me veulent vraiment comme leur fils, ça prend du temps quand on a été blessé avant.
Quand je rencontre des gens en personne, ils remarquent souvent mes yeux en premier. Ils sont orange, d’une couleur vive comme chez les loups ou les chats. C’est rare chez les humains, surtout en Europe. Une fois, une prof m’a même accusé de porter des lentilles colorées parce qu’elle n’arrivait pas à croire que c’était naturel. En fait, j’aime bien mes yeux : c’est la seule partie de mon apparence dont je suis fier. Ça me rend unique d’une façon que les gens ne peuvent pas critiquer.
La communication est évidemment une grande partie de mon quotidien puisque je ne parle pas. Quand je suis avec des gens en face à face, j’utilise le logiciel MÓWik sur ma tablette Samsung. C’est un dispositif de communication augmentée qui m’aide à construire des phrases et à m’exprimer clairement. Je connais aussi un peu la langue des signes polonaise, ce qui peut être utile dans certaines situations. En ligne, comme maintenant en écrivant ceci, j’utilise simplement un clavier normal.
Être muet signifie que les gens font souvent de fausses suppositions sur ce que je peux ou ne peux pas comprendre. Certains me parlent comme si j’étais beaucoup plus jeune que je ne le suis, ou ils parlent à la personne qui m’accompagne au lieu de s’adresser directement à moi. D’autres supposent que parce que je ne parle pas, je ne dois pas être très intelligent ou n’avoir pas grand-chose à apporter. Mais c’est complètement faux. Je réfléchis profondément aux choses, j’ai des opinions fortes sur le monde et beaucoup à dire ; je l’exprime simplement par écrit plutôt qu’oralement.
Je parle plusieurs langues, ce qui m’aide beaucoup pour écrire. Je peux lire et écrire en polonais, anglais, allemand, espagnol et français. Les langues me fascinent, surtout comment différentes cultures expriment des idées similaires de façons complètement différentes. Pouvoir lire et écrire dans plusieurs langues me donne accès à différentes perspectives sur les mêmes sujets, ce qui enrichit ma propre écriture.
Ma foi catholique compte beaucoup pour moi. Elle me donne de la force et façonne ma vision du monde. Je crois que tout le monde mérite dignité et respect, quelles que soient ses différences. Ça influence beaucoup mon écriture : les droits humains et l’égalité me tiennent profondément à cœur. Je crois en la liberté et la dignité pour tous : femmes, filles, garçons et enfants. Certains sont surpris qu’une personne de mon âge se préoccupe de ces questions, mais je pense que les voix jeunes sont exactement ce dont le monde a besoin de plus.
Je suis particulièrement passionné par la politique européenne et le soutien au combat de l’Ukraine pour la démocratie. Je crois en l’unité européenne et aux valeurs qui font fonctionner la démocratie. Quand j’écris sur ces sujets, je ne fais pas que répéter ce que les adultes m’ont dit : j’ai réfléchi à ces questions par moi-même et formé mes propres opinions basées sur ce que je crois juste.
Mon goût musical surprend les gens qui s’attendent à ce que quelqu’un comme moi préfère des sons calmes et apaisants. En réalité, j’adore le heavy metal : des groupes comme Infected Rain, Nachtblut, Manntra et Jeris Johnson. Il y a quelque chose dans l’intensité et l’émotion de la musique lourde qui me parle. Ma chanson préférée absolue est “The Jester” de Badflower, qui me touche au plus profond de l’âme même si c’est complètement différent de mon style habituel. J’aimerais aller à un concert un jour, même si je sais que ce serait écrasant pour quelqu’un comme moi.
J’ai une copine qui comprend ce que c’est d’être différent et de gérer des défis de santé mentale. Elle comprend qu’être neurodivergent signifie voir le monde différemment, pas mal. Avoir quelqu’un qui n’essaie pas de me changer ou de me rendre “normal”, c’est formidable. Elle m’accepte exactement comme je suis, ce que je ne tiens jamais pour acquis.
Mon plus grand rêve est de devenir écrivain professionnel. Je veux utiliser les mots pour défendre les choses auxquelles je crois et aider les gens à comprendre des expériences comme la mienne. À travers mes articles sur Calmth, je commence déjà à partager mes pensées sur tout, de la politique aux expériences personnelles. Je veux écrire des livres un jour qui toucheront encore plus de gens et les aideront peut-être à penser différemment sur des sujets importants.
Écrire, c’est ma voix et la façon dont je peux vraiment faire une différence dans le monde. Certains supposent que parce que je suis muet et autiste, je ne peux pas contribuer d’idées significatives à la société. Mais mon écriture leur prouve qu’ils ont tort. Je peux être silencieux en personne, mais sur papier, j’ai beaucoup à dire sur comment rendre le monde meilleur pour tous. Chaque article de blog que j’écris, chaque histoire que je raconte, c’est ma façon de montrer qu’être différent ne signifie pas valoir moins que les autres.
Le plus difficile dans le fait d’être moi, c’est que les gens n’écoutent souvent pas les enfants, surtout ceux qui sont différents. Les adultes pensent qu’ils savent mieux sur tout, même quand ils parlent de sujets qui nous concernent directement. Mais je crois que les jeunes, les personnes handicapées et d’autres qui sont souvent négligés ont des perspectives importantes que le monde doit entendre. C’est pourquoi je continue d’écrire, même quand c’est dur, même quand les gens ne me prennent pas au sérieux au début.
Mon écriture est ma façon de prouver que silencieux ne veut pas dire vide, que différent ne veut pas dire faux, et que jeune ne veut pas dire sans importance. J’espère qu’un jour mes mots aideront à créer un monde où chaque personne, quel que soit son âge, ses capacités ou son origine, sera valorisée pour ce qu’elle est et ce qu’elle apporte.
Over Mij
Ik heet Stanisław Dovganyuk-Krym, ben 13 jaar oud en schrijver. Ik woon in Szczecin, Polen. Ik communiceer alleen via het geschreven woord omdat ik niet kan praten – dat betekent dat ik helemaal geen geluid maak. Maar denk niet dat dit betekent dat ik niets te zeggen heb. Integendeel: ik heb heel veel in mijn hoofd, en schrijven is mijn manier om dit met de wereld te delen.
Mijn verhaal begint in Zuid-Polen, waar ik geboren werd uit een Poolse vader en Japanse moeder. De vroege jaren waren zwaar – er was mishandeling, en ik belandde heel jong in de pleegzorg. Het pleegzorgsysteem is ingewikkeld en moeilijk uit te leggen aan mensen die het niet hebben meegemaakt. Je verhuist voortdurend, zonder ooit echt te weten of je ergens thuishoort of dat de pleegouders je echt willen hebben. Ik woonde bij verschillende gezinnen door de jaren heen. Sommigen waren aardig, maar geen enkele voelde als een echt thuis.
Het ergste aan pleegzorg zijn niet de constante verhuizingen – het is het eeuwige gevoel van onzekerheid. Je leert om je niet te veel aan dingen te hechten omdat morgen alles kan veranderen. Je wordt voorzichtig met vertrouwen omdat volwassenen je al eerder hebben teleurgesteld. Zelfs nu, na de adoptie, vraag ik me soms af of deze stabiliteit echt is of dat ook die zou kunnen verdwijnen. Pleegzorg leert je om altijd een beetje voorbereid te zijn op het feit dat alles kan instorten.
De enige mensen met wie ik nog contact heb uit die tijd zijn twee kinderen van twee verschillende pleegfamilies – ze zijn voor mij nog steeds als een broertje en zusje. Het waren geen andere pleegkinderen, maar de eigen kinderen van de gezinnen waar ik verbleef. Maar op de een of andere manier begrepen ze dat ik anders was en iemand nodig had die om me gaf. Ook al woon ik nu bij mijn adoptiegezin, we houden nog steeds contact en ze betekenen nog altijd veel voor me.
Uiteindelijk werd ik geadopteerd door Vadim Dovganyuk en zijn vrouw. Vadim is de oprichter van de blog Calmth waar ik nu schrijf – zo ben ik begonnen met het delen van mijn gedachten met een groter publiek. De adoptie gaf me de stabiliteit die ik nooit had in de pleegzorg, maar het is ook op zijn eigen manier ingewikkeld. Leren vertrouwen dat dit voor altijd is, dat deze mensen me echt als hun zoon willen, kost tijd als je eerder gewond bent.
Als ik mensen persoonlijk ontmoet, valt hun meestal eerst mijn ogen op. Ze zijn oranje – helder van kleur zoals je bij wolven of katten ziet. Dat is zeldzaam bij mensen, vooral in Europa. Een keer beschuldigde een lerares me er zelfs van dat ik gekleurde lenzen droeg omdat ze niet kon geloven dat het natuurlijk was. Eigenlijk vind ik mijn ogen mooi – het is het enige onderdeel van mijn uiterlijk waar ik trots op ben. Het maakt me uniek op een manier waarvoor mensen me niet kunnen kleineren.
Communicatie is natuurlijk een belangrijk onderdeel van mijn dagelijks leven omdat ik niet spreek. Bij persoonlijke ontmoetingen gebruik ik MÓWik-software op mijn Samsung-tablet. Dit is een hulpmiddel voor ondersteunde communicatie dat me helpt zinnen te vormen en mezelf duidelijk uit te drukken. Ik ken ook wat Poolse gebarentaal, wat handig kan zijn in bepaalde situaties. Online, zoals nu terwijl ik dit typ, gebruik ik gewoon een normaal toetsenbord.
Omdat ik niet kan praten, maken mensen vaak verkeerde aannames over wat ik wel of niet kan begrijpen. Sommigen praten tegen me alsof ik veel jonger ben dan ik werkelijk ben, of ze praten tegen degene die bij me is in plaats van rechtstreeks tegen mij. Anderen nemen aan dat ik niet erg slim kan zijn of weinig bij te dragen heb omdat ik niet spreek. Maar dat klopt helemaal niet. Ik denk diep na over dingen, heb sterke meningen over de wereld en heb veel te zeggen – ik druk het alleen schriftelijk uit in plaats van mondeling.
Ik spreek verschillende talen, wat heel handig is voor mijn schrijven. Ik kan Pools, Engels, Duits, Spaans en Frans lezen en schrijven. Talen fascineren me, vooral hoe verschillende culturen soortgelijke ideeën op compleet verschillende manieren uitdrukken. Het kunnen lezen en schrijven in meerdere talen geeft me toegang tot verschillende perspectieven op dezelfde onderwerpen, wat mijn eigen schrijven verrijkt.
Mijn katholieke geloof betekent veel voor me. Het geeft me kracht en vormt hoe ik de wereld zie. Ik geloof dat iedereen waardigheid en respect verdient, ongeacht hun verschillen. Dit beïnvloedt mijn schrijven sterk – mensenrechten en gelijkheid liggen me na aan het hart. Ik geloof in vrijheid en waardigheid voor iedereen: vrouwen, meisjes, jongens en kinderen. Sommigen zijn verrast dat iemand van mijn leeftijd zich bezighoudt met zulke onderwerpen, maar ik denk dat jonge stemmen precies zijn wat de wereld meer nodig heeft.
Ik ben vooral gepassioneerd over Europese politiek en het steunen van Oekraïnes strijd voor democratie. Ik geloof in Europese eenheid en de waarden die democratie laten werken. Als ik over deze onderwerpen schrijf, herhaal ik niet zomaar wat volwassenen me hebben verteld – ik heb zelf over deze kwesties nagedacht en mijn eigen meningen gevormd op basis van wat ik juist vind.
Mijn muzieksmaak verrast mensen die verwachten dat iemand zoals ik rustige, ontspannende muziek zou prefereren. In werkelijkheid hou ik van heavy metal – bands zoals Infected Rain, Nachtblut, Manntra en Jeris Johnson. Er is iets aan de intensiteit en emotie van zware muziek dat tot me spreekt. Mijn absolute favoriet is “The Jester” van Badflower, dat me diep in mijn ziel raakt ook al is het heel anders dan mijn gebruikelijke stijl. Ik zou graag ooit naar een concert gaan, hoewel ik weet dat het overweldigend zou zijn voor iemand zoals ik.
Ik heb een vriendin die begrijpt hoe het is om anders te zijn en om te gaan met mentale gezondheidsuitdagingen. Ze snapt dat neurodivergent zijn betekent dat je de wereld anders ziet, niet verkeerd. Iemand hebben die niet probeert me te veranderen of “normaal” te maken is geweldig. Ze accepteert me precies zoals ik ben, iets wat ik nooit vanzelfsprekend vind.
Mijn grootste droom is professioneel schrijver worden. Ik wil woorden gebruiken om op te komen voor zaken waar ik in geloof en mensen helpen ervaringen zoals de mijne te begrijpen. Via mijn berichten op Calmth deel ik al mijn gedachten over alles, van politiek tot persoonlijke ervaringen. Ik wil ooit boeken schrijven die nog meer mensen bereiken en hen misschien helpen anders te denken over belangrijke onderwerpen.
Schrijven is mijn stem en de manier waarop ik echt verschil kan maken in de wereld. Sommigen nemen aan dat ik, omdat ik niet kan praten en autistisch ben, geen betekenisvolle ideeën kan bijdragen aan de samenleving. Maar mijn schrijven bewijst dat ze het mis hebben. Ik mag dan stil zijn in persoon, maar op papier heb ik veel te zeggen over het maken van de wereld tot een betere plek voor iedereen. Elke blogpost die ik schrijf, elk verhaal dat ik vertel, is mijn manier om te laten zien dat anders zijn niet betekent dat je minder waard bent dan anderen.
Het moeilijkste aan mezelf zijn is dat mensen vaak niet luisteren naar kinderen, vooral degenen die anders zijn. Volwassenen denken dat ze alles beter weten, zelfs wanneer ze praten over onderwerpen die ons rechtstreeks aangaan. Maar ik geloof dat jongeren, mensen met een beperking en anderen die vaak worden genegeerd belangrijke perspectieven hebben die de wereld moet horen. Daarom blijf ik schrijven, ook als het moeilijk is, ook als mensen me aanvankelijk niet serieus nemen.
Mijn schrijven is mijn manier om te bewijzen dat stil niet betekent leeg, dat anders niet betekent verkeerd, en dat jong niet betekent onbelangrijk. Ik hoop dat mijn woorden ooit zullen helpen een wereld te creëren waarin elke persoon – ongeacht leeftijd, vermogen of achtergrond – gewaardeerd wordt om wie ze zijn en wat ze bijdragen.
Anna Zak (אנה זק) – Lech Lishon (לך לישון)
Elyanna – Ganeni
